کد مطلب:28357 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:137
1751. دعائم الاسلام - درباره علی علیه السلام -: به درستی كه او به هنگامی كه عازم نبرد می شد، دسته ها را آماده می كرد و میان قبیله ها جدایی می افكند، و بر هر گروهی فردی را می گماشت، صف ها را منظّم می كرد و سپاه را گروه گروه می كرد. آن گاه به نبرد می رفت.[2]. 1752. امام علی علیه السلام - در بیان چگونگی نبرد -: پیاده ها و تیر اندازها را جلو بیندازید. پس آنان، [ دشمن را ]تیرباران كنند و دو طرف، با نیزه هجوم برند. سواره ها و نیروهای ویژه را پناهِ پرچم و پیشروان قرار دهید و جایگاه خود را به خاطر سواری از دشمن كه تنها مانده، ترك مكنید.[3]. 1753. امام علی علیه السلام - در سفارشی كه به سپاه كرد، هنگامی كه آن را به سوی دشمن گسیل داشت -: هرگاه بر دشمن فرود آمدید یا دشمن بر شما فرود آمد، لشكرگاهتان بر فراز بلندی ها یا دامنه كوه ها یا بین رودخانه ها باشد، تا برای شما پناه و برای دشمن، مانعی بر سر راه باشد؛ و جنگتان از یك سو یا دو سو باشد و برای خود، دیده بان هایی در ستیغ كوه ها یا فراز پشته ها بگمارید، تا مبادا دشمن از جایی كه می ترسید و یا جایی كه از آن بیم ندارید، بر شما فرود آید، و بدانید كه پیشروان لشكر، دیده بان های آن اند و دیده بان ها، طلایه داران لشكرند. بپرهیزید از پراكندگی! پس هرگاه فرود می آیید، با هم فرود آیید، و هر گاه كوچ می كنید، با هم كوچ كنید، و هرگاه شب شما را فرا گیرد، نیزه ها را گِرداگِرد خود، برپا دارید، و مخوابید جز اندك، یا آن را مَضمَضه كنید (لَختی بخوابید و لَختی بیدار مانید.[4].
1750. دعائم الاسلام - درباره علی علیه السلام -: او به هنگامی كه برای نبرد آماده می شد، برای سپاه، [ یگان های ] راست و چپ و میانه قرار می داد كه خود، در میانه بود و برای آنها رابطهایی معیّن می كرد، و پیشروانی جلو می فرستاد، و آنان را به آهسته سخن راندن و نیایش و خاطرجمعی و بیرون كشیدن شمشیرها و آشكار ساختن توان و نیرو، دستور می داد، و به این كه هر گروهی بر جای خود قرار گیرد و این كه هر كس یورش بَرَد، پس از یورش، به جای خود برگردد.[1].